Ν’αμαστε λοιπόν κοντά σας πάλι!! Θα αφηγηθώ ένα μικρό πραγματικό περιστατικό των παιδικών μου χρόνων πέρα για πέρα αληθινό!
Κάποτε στο χωριό μου, όταν πήγαινα στην 1η ή την 2η τάξη του Δημοτικού (δεν θυμάμαι ακριβώς) ήρθε μια μικρή βοήθεια στα παιδιά, δεν ξέρω από που, αλλά ήταν δωράκια Χριστουγεννιάτικα!! Έδιναν λοιπόν σε κάθε παιδάκι από ένα δωράκι…εμένα μου έτυχε ένα πολύ ωραίο στυλό-πέννα που εκείνο τον καιρό τα είχαν οι δάσκαλοι ή οι Δ/ντες Τραπεζών !! Όταν είδα το δώρο στενοχωρήθηκα πολυ…τι να το κάνω αυτό; σκέφτηκα…Ούτε μια κούκλα, ούτε ένα αρκουδάκι, ούτε ένα μπαλόνι, ένα τόπι τίποτα…Ήμουν πολύ στενοχωρημενη!! Με ρωτάει ένα παιδάκι..τι δώρο είχα πάρει εγώ, και του λέω αυτό, Και του δείχνω το στυλό-πέννα μέσα σε μια ωραια κασετίνα (δεν θυμάμαι ποιο παιδάκι ήταν).. Μου λέει λοιπόν το παιδάκι, εγώ κέρδισα ένα μπαλόνι φιδάκι..κοίτα..πω-πω-πω τι ωραίο μπαλόνι είναι αυτό…σκέφτομαι. Μου λέει το παιδάκι…θέλεις να αλλάξουμε τα δώρα μας; να πάρω εγώ την πένα και να σου δώσω το μπαλονι; Άκου λέει..Εγώ τρισευτυχισμένη δέχομαι αμέσως, ήταν και κόκκινο στο χρώμα τρελλάθηκα από τη χαρά μου!!! Αλλάξαμε λοιπόν τα δώρα μας και πήρα το δρόμο για τα Σκοδρέικα!! Πάω στο σπίτι βλέπει ο μεγάλος αδελφός μου ,ο Δημήτρης (Τακης) ,ότι άλλαξα το δώρο μου με το μπαλόνι και έκανε μεγάλη φασαρία στο σπίτι! – Μάνα..κοίτα τη χαζή τι έκανε, πήρε ωραίο δώρο και το άλλαξε με ένα μπαλόνι. ..Εγώ έκλαιγα και έλεγα αυτό μου αρέσει!.. .Εκείνα τα Χριστούγεννα είχε έρθει και ο πατέρας μας στο σπίτι, ταξίδευε σε όλη την Ελλάδα, γανωντζής το επάγγελμα, και το βαρύ χειμώνα γυρνούσε στο σπίτι να ξεχειμωνιάσει και μόλις άνοιγε ο καιρός ξαναφευγε όπως και πολλοί συγχωριανοί μας… Μου λέει ο μπαμπάς μου… – Παιδί μου,σου αρέσει αυτό το δώρο που άλλαξες; -Ναι πατέρα,μούαρέσει πολύ, του λέω… -Καλά έκανες κορίτσι μου και το άλλαξες μού λέει και με φίλησε στοργικά… Εγώ μέσα στην καλή χαρά ανεβαίνω στο δίπατο και κρύβω και φυλάω μέσα στη βαλίτσα το μπαλόνι να μη το πάρει κανείς…Πήγαινα κρυφά κάποιες φορές και φούσκωνα το μπαλόνι-φιδάκι προσεκτικά για να μη το σπάσω και το ξανάβαζα στη θέση του τρισευτυχισμένη! Κάποια φορά όμως το μπαλόνι δεν άντεξε και τελικά έσπασε (νομίζω ότι πήγαινε κρυφά και κάποιος άλλος και το φούσκωνε, αλλά δεν το είπα αυτό ποτέ σε κανέναν). Πολύ στενοχωρήθηκα που εσπασε…πήγα στον πατέρα μου και του το είπα… -Δεν πειράζει παιδί μου μού είπε…έπαιρνα τα μικρά σπασμένα κομμάτια του μπαλονιού και έφτιαχνα και φούσκωνα μικρές μπαλίτσες μέχρι που δεν έμεινε κανένα κομματάκι… Μετά τις διακοπές περνώντας από τα Μπελλέικα για το σχολείο ήταν παντού ο δρόμος γεμάτος από μικρά κομμάτια σπασμένων μπαλονιών… Ε..ήμουν χαρούμενη ότι και τα άλλα παιδιά έπαιξαν με τα μπαλόνια τους που και αυτά τελικά έσπασαν! Έτσι έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη μου αυτό το περιστατικό..Που…σημαίνει ότι στη ζωή κρατάς, όχι πάντα τι έχει αξία για τους άλλους, αλλά, τι πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο εσένα!!!
ΚΑΛΟ ΜΑΡΤΙΟ, ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ.!
Κλεοπάτρα Γιαννοπούλου Σκοδρά