Εποχές δύσκολες τότε ,ειδικά μετά τον εμφύλιο. Όλα τα παιδιά,τα σχολιαρόπαιδα , αλλά ξυπόλητα, άλλα με τρύπια παπούτσια, τα περισσότερα λαστιχένια, πηγαίναμε να μάθουμε πέντε γράμματα μέσα στις ζέστες, στις βροχές και στις παγωνιές.
Από ρούχα δε να μη το συζητάμε, τρύπια παντελόνια τα αγόρια, τρύπια φουστάνια οι κοπέλες ή τα πιο πολλά δεκάδες μπαλώματα .
Τότε η OUNRA ,έστελνε σε όλες τις φτωχές χώρες φιλανθρωπικές ενισχύσεις. Τρόφιμα, ξυλείες για ανοικοδόμηση,τετράδια, μολύβια και άλλα σχολικά είδη. Μας στέλνανε και γάλα σκόνη που εμείς τα παιδιά το ετοιμάζαμε μόνα μας κάθε πρωί.Χωρισμένα σε ομάδες ανά δύο, το βράζαμε και εμείς το σερβίραμε, μια κουτάλα σε κάθε παιδί.
Ίσως τούτα να φαίνονται λίγο περίεργα , οι πιο μεγάλοι όμως τα ζήσαμε και τα θυμόμαστε αυτοί τουλάχιστον που ζούμε ακόμα. Για ρωτάτε λίγο τον Αριστείδη Παππά, τον Παύλο Σκόδρα, τον Γιάννη Μπούρμπο, αυτοί θυμούνται τα χρόνια κείνα τα δύσκολα και τα φτωχά.
Τότε εμείς είχαμε λίγα πολύ λίγα για να μη πω ελάχιστα, κι όμως ευτυχισμένοι ήμασταν, αυτά τα λίγα μας έφταναν,γι’ αυτό και τα νοσταλγούμε.
Θεοτόκης Μπούρμπος