Τώρα είναι η εποχή που ρίχνουν τα μελίσσια. Οι σημερινοί μελισσοκόμοι έχουν έτοιμες κυψέλες αγοραστές, τότε τις κυψέλες, γκριμπούρια τις λέγανε, τις φτιάχνανε μόνοι τους αυτοί που είχαν μελίσσια. Θυμάμαι μια φορά βλέπω τον πατέρα μου που είχε πάρει έναν χοντρό κορμό από βελανιδιά, με ύψος γύρο στου 60 -70 πόντους και τον έσκαβε εσωτερικά με ένα κοίλο,εργαλείο κοφτερό.
“Τι κάνεις αυτού,ώ πατέρα” : του λέω.
“Γεια μω παιδί μου θα κάμω ένα γκριμπούρι πριν αρχινέψουν τα μελίσσια να ρίχνουνε” .”Και πώς θα το κάνεις;” τον ρωτάω. “Κοίτα με τούτο το εργαλείο, το λέμε γκριμπουροφάη , θα το σκάψω από μέσα ως που να γένει μια μεγάλη τρύπια”.
Πράγματι μετά από πολύ δουλειά το έφτιαξε περίπου στη μέση του ύψους έκανε σταυρωτά 4 τρύπες και πέρασε δύο βέργες ώστε να σχηματιστεί ένας σταυρός. Έφτιαξε τον απαραίτητο χώρο, τοποθέτησε το γκριμπούρι επάνω σε μια ίδια μεγάλη πλάκα. Το επάνω μέρος το σκέπαζε επίσης με μεγάλη πλάκα και για να προφυλάξει το γκριμπούρι από αέρα και βροχή και για να σηκώνεται για να βγάλει το μέλι.Σε ένα σημείο στο κάτω μέρος άνοιγε μια τρύπα σε σχήμα τριγώνου απ’ όπου μπαινόβγαιναν οι μέλισσες. Υπάρχει ακόμα ένα τέτοιο γκριμπούρι (κυψέλη) στο χωριό. Φυσικά οι παλιοί χωριανοί τα θυμούνται αυτά.
Θεοτόκης Μπούρμπος