Ο Ρούγκουλας τότε που ήμασταν παιδιά και το χωριό ήταν γιομάτο ζωή, την δεύτερη Ανάσταση,την Κυριακή του Πάσχα το απόγευμα, γινόταν γλέντια και χαρές. Κόσμος πολύς…Εμείς τα παιδιά, αφού τσουγκρίζαμε τα αυγά με το Χριστός Ανέστη ,Αληθώς Ανέστη,πηγαίναμε στον κατήφορο ,συνήθως πίσω από το παλιό καφενείο που η κατηφόρα ήταν όπως και τώρα απότομη-και μη φανταστεί κανείς πως ήταν άσφαλτος όπως τώρα,σιούρι ήταν-.
Εκεί, λοιπόν, παίρναμε ένα ξύλο μακρύ,όσο το δυνατόν ίσιο, και τοποθετούσαμε τα σπασμένα αυγά το ένα δίπλα στο άλλο,τραβούσαμε το ξύλο και τα αυγά κυλούσαν στον κατήφορο. Εκείνου που το αυγό θα πήγαινε πιο μακρυά έπαιρνε όλα τα άλλα όσα ήταν,τρία πέντε δέκα ανάλογα πόσοι παίζαμε.
Δεν παίζαμε μόνο εμείς τα παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι. Θυμάμαι μια φορά κι συγχωρεμένος ο παπα-Κώστας έπαιζε! Αυτοί όμως τα μάζευαν και τα έδιναν στον μπάρμπα-Νάσιο που κρατούσε το καφενείο και τους τα έκανε σαλάτα για μεζέ για το ούζο κι ως αργά το βράδυ τα πίνανε.
Χρόνια ωραία κείνα…
Χρόνια νοσταλγικά και έθιμα που δυστυχώς χάνονται… Καλή Ανάσταση χωριανοί!
Θεοτόκης Μπούρμπος
Ωραιο